2. Fer’î zilyetlikte karine
2. Fer’î zilyetlikte karine
Madde 986 - Bir taşınıra malik olma iradesi bulunmaksızın zilyet olan kimse, taşınırı kendisinden iyiniyetle aldığı kişinin mülkiyet karinesine dayanabilir.
Taşınıra bir sınırlı aynî hak veya kişisel hak iddiasıyla zilyet bulunan kimsenin iddia ettiği hakkın varlığı karine olarak kabul edilir. Ancak, zilyet bu karineyi şeyi kendisine vermiş olan kişiye karşı ileri süremez.
I-) Türk Kanunu Medenîsi:
2- Zilyedlik halinde karine
Madde 899
Bir menkule malikiyet arzusu ile olmıyarak zilyed bulunan kimse onu hüsnü niyetle kendisinden aldığı kimsenin mülkiyet karinesine istinat edebilir.
Bir kimse şahsi, yahut mülkiyetten gayri aynî bir hakka müsteniden menkul bir şeyin zilyedi ise o hakkın mevcudiyeti asıldır. Fakat bu karineyi zilyed, o şeyi kendisine vermiş olan kimseye karşı dermeyan edemez.
II-) Madde Gerekçesi:
Yürürlükteki Kanunun 899 uncu maddesini karşılamaktadır.
Yürürlükteki maddenin kenar başlığı “Zilyetlik hâlinde karine” biçimindedir. Gerek maddenin düzenlemek istediği konu, gerek kaynak İsviçre Medenî Kanununun 931 inci maddesi dikkate alınarak metnin kenar başlığı “Fer’i zilyetlikte karine” olarak ifade edilmiştir. Hüküm değişikliği yoktur.
III-) Kaynak İsviçre Medenî Kanunu:
1-) ZGB:
2. Vermutung bei unselbständigem Besitz
Art. 931
1 Besitzt jemand eine bewegliche Sache, ohne Eigentümer sein zu wollen, so kann er die Vermutung des Eigentums dessen geltend machen, von dem er sie in gutem Glauben empfangen hat.
2 Besitzt jemand eine bewegliche Sache mit dem Anspruche eines beschränkten dinglichen oder eines persönlichen Rechtes, so wird der Bestand dieses Rechtes vermutet, er kann aber demjenigen gegenüber, von dem er die Sache erhalten hat, diese Vermutung nicht geltend machen.
2-) CCS:
2. Présomption en matière de possession dérivée
Art. 931
1 Celui qui, sans la volonté d’en être propriétaire, possède une chose mobilière, peut invoquer la présomption de propriété de la personne dont il tient cette chose de bonne foi.
2 Si quelqu’un prétend posséder en vertu d’un droit personnel ou d’un droit réel autre que la propriété, l’existence du droit est présumée, mais il ne peut opposer cette présomption à celui dont il tient la chose.